1_ಕಾಡುವ_ಚಿತ್ರಗಳು
ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬಂದೊಡನೆ ನಾವು ಮೊದಲು ಏರುವುದೇ ಅಪ್ಪನ ಹೆಗಲು.ಅಪ್ಪನ ಹೆಗಲ ಶಕ್ತಿಯೇ ಅಂತಹದ್ದು ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನೇ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಡೆಯಲು, ಓಡಲು ,ಮಾತನಾಡಲು, ಜೊತೆಗೆ ಬದುಕಲೂ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ.
ಬದುಕಿನ ವಿವಿಧ ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಿಗ್ಗುತ್ತೇವೆ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕುಗ್ಗುತ್ತೇವೆ, ಸೋಲುತ್ತೇವೆ, ಗೆಲ್ಲುತ್ತೇವೆ,ಅಳುತ್ತೇವೆ, ನಗುತ್ತೇವೆ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಶಾಶ್ವತ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೆವೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಒಮ್ಮೊಮೆ ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳನ್ನು ಹತ್ತುತ್ತೇವೆ, ಕಾಡು ಮೇಡುಗಳನ್ನು ಅಲೆಯುತ್ತೇವೆ, ದೇವರಿಲ್ಲದ ಗುಡಿಯೊಳಗೆ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಒಬ್ಬೊಂಟಿಯಾಗಿ ಕೂತು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತೇವೆ, ಬೆಳಕಿಲ್ಲದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಒಬ್ಬರೇ ಅತ್ತುಬಿಡುತ್ತೇವೆ.
ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಮೂಲವನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತೇವೆ.
ಅದೇಕೋ ಏನೋ ಈ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದೊಡನೆ ಹಾಗೆನಿಸಿತು, ನಿಜವಾದ ನೆಮ್ಮದಿ ಇರುವುದು ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿನಲ್ಲಿ, ಅದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಗುಡಿ, ಅಲ್ಲಿ ದೀಪವಿಲ್ಲ, ಬೆಳಕಿಲ್ಲ, ಅಸಲಿಗೆ ದೇವರೂ ಇಲ್ಲ. ಇರುವುದೊಂದೇ ಪ್ರಶಾಂತ ಧ್ಯಾನ, ಆ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲೊಂದು ಸಣ್ಣ ಎದೆಬಡಿತ. ಅದೊಂದೇ ಸಾಕು ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ನೋವು, ನಲಿವು, ಪ್ರೀತಿ, ದ್ವೇಷ,ಅಸಹಾಯಕತೆ, ಸಿಟ್ಟು, ಸೆಡವು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿರ್ಲಿಪ್ತಗೊಳಿಸಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ನೀಡಲು.
ಒಂದೇ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ,
" ಅಪನೆಂದರೆ ಎಂದೂ ಮುಗಿಯದ ಮೌನ " ಅಷ್ಟೆ , ಆದರೆ ಆ ಮೌನದಲ್ಲೇ ನೂರಾರು ನೋವು , ನಲಿವು,ಬವಣೆ, ಬದುಕು ಎಲ್ಲವೂ ಅಡಗಿದೆ.ಅದೆಂದೂ ಅರ್ಥವಾಗದ ಮೌನ."
"ಅಮ್ಮನೆಂದರೆ ನಿರಂತರ ಧ್ಯಾನ. ಆ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲೊಂದು ನಿಶ್ಕಲ್ಮಶ ಪ್ರೀತಿಯಿದೆ,ಮಮತೆಯಿದೆ,ಶಾಂತಿಯಿದೆ,ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮೀರಿದೊಂದು ನೆಮ್ಮದಿಯಿದೆ.ಅದೆಂದೂ ಮುಗಿಯದ ಧ್ಯಾನ".
ಅಪ್ಪ ಮೌನ ಸನ್ಯಾಸಿಯಾದರೆ, ಅಮ್ಮ ನಿತ್ಯ ಧ್ಯಾನಸ್ಥೆ.
ಮಿಕ್ಕಿದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಈ ಚಿತ್ರಗಳೇ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತವೆ.
- ಫಣೀಶ್ ದುದ್ದ
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ